Μ’ ένα αερόστατο

Νίκη Κωνσταντοπούλου

Η νύχτα που δεν ξημερώνει

είναι η μέρα που δεν τελειώνει,

είναι η γη χωρίς νερό,

είναι ηφαίστειο νεκρό.

Στο κεφάλι έχω μια λάμπα

να φωτίζει την ελπίδα,

και στην τσέπη ένα κέρμα

να κερνάω εγώ τη μοίρα.

Όταν πάω παρακάτω

συναντώ πάντα εσένα

πριν κι οι δυο μας ενωθούμε

σε κορμιά μεταμφιεσμένα.

Και πετάξουμε ψηλά

μ’ ένα αερόστατο

που θα στοιχίζει ακριβά,

εκεί που τα όνειρά μου

εγώ πάντα πληρώνω

στον αέρα,

με αντίτιμο το χρόνο.