Ένα Φθινόπωρο

Ο σπόρος της σιωπής
ενώνει τον Ουρανό
με την γη
Φθινόπωρο και χάθηκαν
σε εκείνο το πέπλο
της βροχής οι αστερισμοί

Στις βρεγμένες πέτρες
ολόγυμνη η αλήθεια
αμίλητη ,άχρονη ,αιώνια
ο φόβος, η λύπη ,η ενοχή
ξερά φύλλα

Στον ίσκιο του βουνού
τα ανοιχτά τριαντάφυλλα
στα βρόχινα φιλιά
δεν έχουν πέρασμα
αφήνουν μόνα, στην ακίνητη
μοίρα ,τα πέταλα στο χώμα

Το μονοπάτι …φθάνει
στις παλιές μέρες
η ομίχλη κάθε μέρα
τον ουρανό σβήνει
έχασα τον δρόμο του Καλοκαιριού

ουράνια δαχτυλίδια έγιναν

οι απόκρυφοι λογισμοί