Tα δεκανίκια

 Αυγουστής Μαρούλης 

Τα δεκανίκια που ΄σπασαν

δεν τα χρειαζόμουν

αλλά τα ΄χα συνηθίσει.

Τόσες ώρες, τόσες μέρες,

κουτσές,

πάντα προχώραγαν

χωρίς καθυστέρηση.

Κι εγώ, λαθρομετανάστης

αορίστου χρόνου

ζητώντας εύκολα,

χειροπιαστά στηρίγματα,

σπάνια στεκόμουν στα πόδια μου.

Ώσπου μια μέρα, γλύστρησα

σ΄ένα σκαλοπάτι.

Τα δανεικά μου πόδια

έσπασαν με ξύλινο κρότο.

Λίγες σταγόνες αίμα έβαψαν

τ΄ άλλα, τα ξεχασμένα.

Ύστερα σηκώθηκα, περπάτησα,

πρώτη φορά στ΄αληθινά.