ΣΜΥΡΝΗ / Λαμπίση Έλδα

Δίνει της ωμορφάδας σου τη θαμπερή λευκότη

σε βάρβαρων λαών ορμές , κακοθελήτρα μοίρα .

Στο ράγισμα του αλάβαστρου , κάποιοι φρενιάζουν κρότοι,

και στου θερμού γαιμάτου σου σπαράζεις την πλημμύρα .

Τα μεταξένια σου μαλλιά π’ ο Γήλιος τα χτενίζει ,

τα στόλισαν μ’ ατίμητη κορών’ από ρουμπίνια ,

και πλούσια ο κάθε αφέντης σου ρηγάλα σου χαρίζει ,

που των χειλιών σου τ’ άλικα χλωμιάζουνε καρμήνια .

Απ’ το τραχύ ξεφάντωμα , το στανικό σου νυφοστόλι ,

βγήκες τεχνίτρα στο φιλί , μ’ απόμεινες παρθένα …

-Πέρασαν χρόνια σκοτεινά , θολά , συμφοριασμένα !….

Ως πούρθε σήμερις ο νειός που στ’ όνειρό σου είδες –

να κλείση τον πλατύτερο παλμό , την πιο μεγάλη σκόλη,

μέσα στις ασπρογάλανες του πέπλου του λουρίδες .