[στις συνομιλίες μου με τον ήλιο..]

στις συνομιλίες μου με τον ήλιο λέγονται πολλά, λέμε πολλά. λέμε για των αποστάσεων τις συγκινητικές αμηχανίες, για της ζωής, που λένε, τα γυρίσματα, πώς από ’δώ στη Γη τη μαύρη εκατομμύρια ήλιοι σαν μικρά παιδιά λάμπουν σαν άστρα, άλλοι σβησμένα κι άλλοι ακόμα παιδιά. κι όποιος μπορεί να ξεχωρίζει αυτή τη μέρα από την άλλη, μπορεί και τη νύχτα να βλέπει ωραία και καθαρά, ωραία και καλά. γιατί των ήλιων η ζωή είναι βαρετή με τόσο φως συνέχεια πάνω, με τόση αδιαφορία στις λεπτομέρειες κάθε λάμψης. και καίγονται τόσο παιδιά γι’ αυτό, στάχτη γίνονται κάθε μέρα.