-λεύκας θρόϊσμα-

Φωτεινή Κουφογάζου 

τα χρόνια ήταν άγουρα, η νιότη ντροπαλή

μες στις αγνές προθέσεις της με ξέπλεκα μαλλιά

καθάρια λόγια η χαρά, μες στην ανεμελιά

ζωγράφιζε με πόρφυρο στα χείλη το φιλί

κάμποι χρυσοί οπ' άνθιζαν φλογάτες παπαρούνες

ο λίβας έφερνε σποριά άναβε τις φωτιές

οι πόθοι κλινοσκέπασμα κάτω απ' τις ιτιές

ματιές που εδρόσιζαν τ' Άη-Γιάννη οι μπουμπούνες

κυλάνε τα χρόνια νερό και πόσο πονάνε

οι νύχτες θαμπές σκοτεινές, μικρά πεπρωμένα

οι σκέψεις βολτάρουν εκεί σε κρύους χειμώνες

της λεύκας θροΐσματα τα βράδια μεθάνε

ατόφιες οι μνήμες γιορτές χωράφια σπαρμένα

στην επαρχία μαζεύοντ' οι λέξεις μου μόνες....