Κι όμως ηλιοβασίλεμα

Αυγουστής Μαρούλης 

Ρόδινη στιγμή με τα σαρκώδη χείλη

 κρυμμένος στ’ αγνάντι μου σε προσμένω κάθε μέρα

 να φτάσεις πάλι, πως είμαι ζωντανός να μου θυμίσεις

 ν’ αρπάξεις τα όνειρά μου, μες στην αγκάλη σου να τα βυζάξεις.

 Σε προσμένω να ταξιδέψουμε χέρι-χέρι για λίγο

 εκεί που γίνονται κάμποι τα βουνά κι η θάλασσα στερεύει,

 εκεί που τελειώνει η άβυσσος κι αρχίζει το κελάηδισμα.

 Στ’ ουρανού το σκοτεινό ακρογιάλι.

 Κι όμως! Εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα,

 οι πόρτες ερμητικά κλειστές, τα παντζούρια σφαλιστά

 και το ψύχος του καταχείμωνου αβυσσαλέο,

 ένα κλωνάρι νιότης ανθίζει.

 Κι όμως! Πίσω απ' την εκκωφαντική σιγή,

 τα σταθμευμένα τρένα και τα δεμένα καράβια,

 ένας κρίκος ζωής κυλά.

 Κι εκεί που τα πηγάδια στέρφα κουλουριάζονται

 μες στης γης τ’ αδυσώπητο καμίνι,

 μια σταγόνα αγάπης ξεχειλίζει.

Κι όμως! Υπάρχει ελπίδα!