Πατρίδα

της Φωτεινής Κουφογάζου

πες μου ποια άφωνη κραυγή

στενάζει στους αιώνες

ποιος τάχα θάνατος αργός

μας γλύφει τις πληγές

παγώνουν τώρα τα κορμιά

δικάζουν τους χειμώνες

κι ο Πειρασμός την Άνοιξη

θύματα αναμετρά

πατρίδα που σε σπείρανε

με όρους και διχόνοια

φλέγεσαι μες τους κάμπους σου

μαζεύοντας σοδειά

είναι ίδια τα χρόνια σου

και στα μαλλιά σου χιόνια

να γίνεις ξένη και βορά

αλλόγλωσσης γριά

εσύ τον ήλιο θ'απαντάς

χειμώνες καλοκαίρια

με το τσεμπέρι στα μαλλιά

σε ξέπλεκα νησιά

αυτόν τον ήλιο ξεπουλάν

γνωρίζοντας το Φως του

στα σπλάχνα σου δεν έθρεψες

μπάσταρδα ορφανά...

Είν' η κραυγή που έρχεται

απ' τις αρχαίες πέτρες

που γίνηκαν αγάλματα

και κλαίνε γοερά

τα μέλη τους κινήθηκαν!

μα άδειες οι φαρέτρες

η σκέψη όμως η Αθάνατη

τους έδωκε φτερά!................(άρα υπάρχω...)

είναι της γλώσσας η λαλιά

και της Πυθίας ρήση

των Μυστηρίων η σκιά

που μας ακολουθεί

διάσπαρτη μικρή γενιά

που φόβισε τη Δύση

κι η Δωδωναία πλώρη σου

τη Λευτεριά μηνά