Επιθυμίες...της Άνοιξης....

Γρηγορία Πελεκούδα

Όταν οι ήλιοι ανεβαίνουν στου κόσμου τα μάτια

σαρωμένοι,

με πυροβολούν απο το υπερπέραν

με τα μεσοφόρια της νύχτας.

Ω! αφήστε με να βουλιάξω μέσα στα στήθη της

περιδιαβαίνοντας τις στράτες της,

να βουτάω στις ώρες πίνοντας τη λήθη.

Και πώς να σπάσω τα δεσμά

με ποιά δύναμη της αλήθειας

στην επήγεια κόλαση,

σ΄έναν ανειρήνευτο κόσμο που κουβαλά

τους αιώνες σε ξέσκεπους ουρανούς.

Τους έρωτες να θυμούνται μακριά

απο της γης το νεφέλωμα

με τα κόκκινα φυτίλια

με τα γάργαρα χαμόγελα

τη φλόγα να σβήνουν στους χειμώνες

που σκυφτοί περπατούν

με νοσταλγία.....