του Θεοχάρη Παπαδόπουλου
Η οθόνη
Μια οθόνη
κοιτάς με τις ώρες.
Τα μάτια
καρφωμένα,
το βλέμμα
εκστατικό.
Μια οθόνη στα
μάτια σε κοιτάζει.
Ματιά φιδιού η
ματιά της,
σε μαγεύει,
το βήμα σου
οδηγεί.
Αργά, με
χίλιες γαλιφιές,
σε θανατώνει.
Η ομπρέλα
Άνοιξε την
ομπρέλα, βιαστικά.
Δεν έβρεχε.
Κάποιοι τον
είπανε τρελό,
άλλοι προσπέρασαν
απλά,
άλλοι τον
κοίταξαν έντονα.
Κανείς δε
φαίνεται πως ένιωσε
τον κατακλυσμό
που πνίγει
την καρδιά
του.
Το μολύβι
Σφιχτά κρατάς
το μολύβι,
τρέχει το χέρι
στο χαρτί.
Γεμίζουν οι
σελίδες,
τελειώνει το
τετράδιο,
στην άκρη το
πετάς,
ψάχνεις αλλού
και γράφεις,
σώνεται το
μολύβι και δακρύζεις.
Πώς να χωρέσει
ο καημός,
σ’ ένα
τετράδιο;
Πώς να γραφτεί
μία ζωή,
μ’ ένα μολύβι;
Κυνηγητό
Τρέχεις μες το
δρόμο.
Κάποιος σε
κυνηγά.
Ιδρώνει το
κορμί,
κουράστηκε το
βήμα σου.
Κάποιος σε
κυνηγά.
Ποτέ του δεν
κουράζεται,
τώρα σε
πλησιάζει,
μεγάλωσε η
σκιά του,
νοιώθεις την
ανάσα του.
Άλλο δεν
μπορείς να τρέξεις.
Τρέμοντας
γυρνάς πίσω το βλέμμα
και έκπληκτος
κοιτάς τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου