ΣΜΥΡΝΗ

Στης λησμονιάς το καλντερίμι, αχνές εικόνες.

Χήρες, φωτιά και καταχνιά. Φιγούρες μόνες…

Θεία «Ιστορία» θα κρατάς κάτω απ’ το μπράτσο,

ξανά στον γύρο του θανάτου, οι σκέψεις μάτσο!

Απομεινάρια δεν υπάρχουν πια να σώσεις,

ούτε άλλα λόγια ευσπλαχνικά, ευχές να δώσεις.

Απ’ το καρφί ξεκρέμασες τον άγιό σου.

Κι ένα σεντόνι να τυλίξεις τ’ όνειρό σου!

Τα τζιβαέρια σου, τρελή, βγήκες και ψάχνεις…

στην φαντασία σου, ιστό του τρόμου φτιάχνεις.

Κι αν θα τα βρεις ποτέ, δεν ξέρεις! Πας στο πλήθος…

Αγωνιάς, γκρεμίζεσαι. Σαν μύθος!

Άλλοι το διάλεξαν! Κι εσύ; Πιόνι παρτίδας…

παίζεις ακούσια στο ταμπλό κάποιας πατρίδας!

Σ’ ένα παιχνίδι, που, ποιος τάχα ειν’ ηττημένος;

Χαμένος-νικητής, στο αίμα είναι βαμμένος!

Η μόνη σου παρηγοριά, το νέο χώμα

όπου ανεμώνες ροζ, μαβιές, ανθούν ακόμα…

Ελπίδες τρέφεις, να σου δώσουν οξυγόνο.

Μα, όλες, φρούδες! Σου φυλούν, μονάχα, πόνο….!