[Νύχτες σκοτεινές…]

του Πάρη Παπανικολάου 

Νύχτες σκοτεινές…

κι αδιάφορες

δίχως εσένα…

να ονειροπολώ,

σε ερωτεύτηκα πολύ…

από τότε που σ' αντάμωσα

σαν όραμα...

Φλεβάρη Κυριακή.

Δε μπορώ στιγμή…

να σε λησμονήσω

η σκέψη μου αδιάκοπα

σε σένα ταξιδεύει,

το γλυκό χαμόγελο σου…

σαν ουράνιο τόξο, πλουτίζει

με αφθονία χρωμάτων

τ' ανθόσπαρτο...

λιβάδι της καρδιάς μου.

Θέλημα μου...

κι ευχή προσμένη

να υποκλίνομαι…

στη πηγαία σου ομορφιά,

να σε λατρεύω ευλαβικά

και μ' αγάπη θεϊκή...

παντοτινά...

να σ' αγαπώ.