Η όραση συνήθως αυταπατάται

 ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ 

Η πολυθρόνα φαίνεται στα δυό της πόδια·

να φαίνομαι κι εγώ ειν’ υψηλός προορισμός·

όλοι με κοιτάζουν γιατί φαίνομαι·  να είμαι, άραγε,

πώς θα’ναι; ασαφές το ον στην ασάφεια πλέει·

χρειάζεται να ορίσω την ουσία μου

στο μπαλκονάκι της ύπαρξης να σταθώ

σαν πολυθρόνα να κάθομαι και να κοιτάζω.

Τι σκοτεινό συγκεχυμένο το σώμα μου·

πότε υπάρχει και πότε εξαφανίζεται·

αυτό ρωτάει, το ίδιο απαντάει.

Λέει ο φιλόσοφος: όταν κινείται προς τον άλλον η

σκιά μου, το φαινόμενο προηγείται ή έπεται;

Θα κοιτάζω συνέχεια, ώσπου η σκέψη

να με κλειδώσει έξω από το σπίτι μου.

O φιλόσοφος είναι κάποιος που ψάχνει να βρει

όσα οι άλλοι άφησαν σε άλλη θέση – ψάχνει μια πόρτα

να μπει στον εαυτό του.

(Αλλά ο εαυτός συνήθως αποσύρεται όταν τον

 κυνηγάνε)