Το γράμμα

του Σωκράτη Μάλαμα

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια

Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας

Να ’χω το νου μου αδειανό

Να ’χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει

Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει

Θέλω να `ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε

Πως νιώθουμε παράφορα

Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι

τις Κυριακές τα βράδια

Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά

τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις

Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις

Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο

Σα μια γυναίκα μακρινή

Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι

τις Κυριακές τα βράδια

Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά

τα χρόνια μένουν άδεια

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=lczn_c51LXA