ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑΜΑΤΑ

 του Άγγελου Λάππα

Δυο άνθρωποι κοιτάζονται κατάματα

στη μέση του δρόμου.

«Κάτι μου θυμίζεις», αναρωτιέται ο ένας για τον άλλο.

Κοιτάζονται βαθιά μέσα στο χρόνο τους

κοιτάζουν βαθιά μέσα στο πετρωμένο ποτάμι

μέσα στις κίτρινες πληγές τους

συναντιούνται εκεί

αναλλοίωτοι.

Αγκαλιάζονται.

Μου λες να είμαι σκληρός.

Σκληρή είναι η πέτρα.

Σκληρό το μαγκωμένο στα δόντια του χρόνου

μειδίαμα των αγαλμάτων.

Σκληρό το πρόσωπο του καιρού μας.

Το αίμα κυλάει.

Το χώμα τρίβεται.

Η φωτιά λιώνει.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι σκληρός;