ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

της Ρούλα Ιωαννίδου- Σταύρου 

Φεύγει ο χρόνος

σε μακρινό ταξίδι

παίρνει τις ώρες.

Ταξίδι πήγε

η στιγμή που έφυγε

δε θα γυρίσει.

Λεύτερη σκέψη

της μνήμης τα πέλαγα

κάθε δειλινό.

Αυτό ήτανε

μια μέρα που πέρασε

και χάθηκε πια.

'Aδειο μπουκάλι'

ποτήρι αφημένο

σε καφενείο.

Μια ξένη μέρα

από δίπλα μας περνά.

Δε χαιρετά πια.

Δείλι μακρινό

φεγγαράκι κόκκινο

πως μας ξέχασες!

Τα όνειρα μου

βαρκούλες από χαρτί

στο ποταμάκι.

Μικρό όνειρο

λουσμένο στα δάκρυα

γύρισες πίσω.

Φιλί κόκκινο

στα χείλη δεν έφτασες.

πως μετάνιωσες!

Αστεράκι μου

το δρόμο σου έχασες

μέσα στη νύχτα.

Μικροί ουρανοί

σκεπάζουν τα όνειρα

να μην ξυπνήσουν.

Όνειρο γλυκό

στο βράχο ακούμπησε

να ξαποστάσει.

Γλυκέ Μορφέα

ως το πρωί καρτερώ

να μ' αγκαλιάσεις.

Μια μελωδία

τον κόσμο πως ξύπνησε

μιας ανάμνησης!

Η νοσταλγία

ρίχνει απ' το φεγγίτη

ρόδινο χρώμα.

Μια ηλιαχτίδα

φάνηκε στον ουρανό

τραγούδι λέει.

Βάλε τις έγνοιες

στο μεγάλο κοχύλι

και φυλαξέ τες.

Σε νέο σπίτι

μετοικεί η ελπίδα

Ανοίγει φτερά.

Ελπίδα χτίζω

στην άκρη της θάλασσας

κι όμως βραδιάζει.

Στο μαξιλάρι

της πρώτης αγάπης

η μέρα γέρνει.

Πρώτη αγάπη

σ' ολόλευκο σεντόνι

κοιμάται γλυκά.

'Aλλα πράγματα

φανέρωσε ο ήλιος

που ανέτειλε.

Τα μάτια κοιτούν

βυθομετρούν την ψυχή

στην άλλη άκρη.

Εσύ έφυγες'

τα πράγματα έμειναν

να σε θυμίζουν.

'Aδεια η καρδιά'

αλλιώτικα πως χτυπά

χωρίς αγάπη.

Η θλίψη εκεί

σ' αγαπημένα μάτια

να μας κοιτάζει.

Χτυπώ τη θλίψη

πάνω σε βράχο σκληρό

να τη σκοτώσω

Κατά που τραβά

εκείνος ο άνεμος

θέλω να ξέρω.

Πόσο κοντά μας

βρίσκεται η γαλήνη?

'Aραγε, ξέρεις?

Δροσερό νερό'

Να ξεδιψάσ' η ψυχή.

Τα χείλη καίνε.

Λύσε τα μαλλιά'

δώσε τα στον άνεμο'

κάνε την αρχή.