ΑΝΑΠΗΡΙΑ....

του Χάρη Παπασσάβα

Τι κρίμα μικρή μου ράγισες ,

ζυμωμένη από χώμα

δεν άντεξες την πολυκαιρία,

στη βρύση δεν θα πας ξανά

έτσι ανάπηρη που είσαι,

βαριά τα τραύματα σου...

Δεν θα σε πνίξουν άλλη φορά

τα δάκρυα μιας καμπούρας βρύσης,

πάντα υπάκουη στις εντολές της,

μη σπαταληθεί σταγόνα νερό.

Πως να ξαναδεί του ήλιου το φως

τις κόκκινες σου παπαρούνες,

πως στην κοιλιά σου ν' αντιλαλεί

του Εσπερινού ο ήχος;

Στο στόμα σου ανάσαιναν

οι πυρωμένες κατσαρόλες.

Έμεινε η μάνα σου η λαγήνα

χήρα μόνη....

ρόδινη αρραβωνιαστικιά,

στολισμένη με τα ζωγραφιστά

από χέρι ασβεστωμένα λουλούδια,

να διαλαλεί με θράσος

την χαμένη της ιδιοκτησία,

'' γω τα κάνου ,γω τα πλειώ ''.

Κουτσουρεμένη έμεινε κι αυτή

με κομμένο χέρι...

απ' τον πόλεμο του ''νεμπετιού ''

τα χείλη της σπασμένα ,

κατακόκκινα απ' τ' άγρια φιλιά της βρύσης.

Άδοξο τρέχει ....

και σπαταλιέται το νερό,

όλους μας αγκαλιάζει

ο διψασμένος έρωτας.