Σβήνω και εγώ

Νεφέλη Ανδριανού

Σβήνω στις λέξεις των παιδιών,

σβήνω στις φωνές, στο γλέντι τους το κυριακάτικο,

στις τελευταίες που αντηχούν,

στο κλίμα το Μαγιάτικο.

Σβήνω σαν νότα πιάνου,

ενός ερασιτέχνη μουσικού,

που καρτερεί ν’ ανέβω πάνω,

στις στοές του φεγγαριού.

Σβήνω σαν κύμα,

που σβήνει πάντα τη φωτιά,

μόνο που μέσα μου ψήνει,

της φλόγας η ζημιά.