Καινούργιο σπίτι

Φοίβος Σταυρίδης 

Καινούργιο σπίτι, ποιος οδήγησε

το βήμα-μου σε ξένη γη να σου μιλήσω

φορώντας στο λαιμό την πέτρα απόγνωση

καθώς πνιγμένος κυνηγός της ώριμης βροχής;

Καινούργιο σπίτι, κοφτερό χορτάρι μοναξιάς

δένεις τον τρύγο μυστικό στην άκρη του ματιού

όπως γρια σε άβολο καιρό

που ταξιδεύει όπου δεν αρκεί, πίσω σκορπίζοντας

νεκρές εικόνες, βότσαλα:  κλειδιά μορφών

αλλοτινών

κάποτε παράπλεαν τη ζωή

μ’ ένα ρυθμό ανεπανάληπτο.

Καινούργιο σπίτι, οχιά-παράθυρο της διπλωμένης

πολιτείας

μην καρτεράς το παραμύθι ν’ ανεβείς μέσα από

πόρτες σφαλιχτές

π’ ανασκουμπώνουν όνειρο ραβδί την περιφρόνια.