Σελίδες

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης: Βραβεία 1985

Α’ βραβείο: «Μελαγχολικές Κυριακές» (Χρήστος Δάλκος / Χρήστος Δάλκος), «Ελαφάκι μου» (Φωτεινή Βάζου / Θέμης Δημητρακόπουλος)
Β’ βραβείο: «Κάρμεν» (Φωτεινή Βάζου / Θέμης Δημητρακόπουλος)
Γ’ βραβείο: «Μονόλογος» (Δημήτρης Παναγόπουλος / Δημήτρης Παναγόπουλος), «Όνειρα χαμένα» (Πανίκος Χαραλάμπους / Πέτρος Γιαννάκης)

Βραβείο ερμηνείας: Ελένη Τσαγκαράκη (Σ' είδα στα σύννεφα να πετάς) – Γιώργος Χατζηαντωνίου (Κατηφορίζω)


***

Α’ βραβείο: «Μελαγχολικές Κυριακές» στίχοι:  Χρήστος Δάλκος

Μελαγχολικές Κυριακές
Όταν γυρνάς από εκδρομή
με κουρασμένο το κορμί
και ξαπλώνεις.

Μελαγχολικές Κυριακές

Όταν ακούς στα σκοτεινά
φωνές απ΄ τα ραδιόφωνα
και σωπαίνεις.

Μελαγχολικές Κυριακές

Μεσάνυχτα  στην Αχαρνών
να σαι 37 χρονών
εργένης.
Και μια ατέλειωτη βροχή
στου δυαριού την οροφή
να βαραίνει.

Μελαγχολικές Κυριακές.





Α’ βραβείο:«Ελαφάκι μου» στίχοι: Θέμης Δημητρακόπουλος

Μες στο δάσος περπατώ
λύκε λύκε είσαι εδώ;
Είμαι μόνος και φοβάμαι
τα θηρία μη με φάνε
Ελαφάκι μου μικρό
έλα μου να σε χαρώ•
άραγε με τι να μοιάζω
τόσο πια που σε τρομάζω
μωρό μου

Πάρε το τραγούδι αυτό
κρέμασέ το φυλαχτό
Δώσε μου κι ένα φιλάκι
δάγκωσέ με στο χειλάκι...

Πήρα την ομπρέλα μου
μες στην άγρια τρέλα μου
με έπιασε η βροχή στο δάσο
κι έμεινα ξανά στον άσο
Ελαφάκι μου μικρό
μη φοβάσαι τον καιρό
βγες απ' την κρυψώνα σου
κάψε το χειμώνα μου
απόψε

Πάρε το τραγούδι αυτό
κρέμασέ το φυλαχτό
Δώσε μου κι ένα φιλάκι
στο απάνω μου χειλάκι...

Πήρα την κιθάρα μου
μες στη σαστιμάρα μου
δεν λογάριασα το δράκο
κι έπεσα ξανά στο λάκκο
Ελαφάκι μου μικρό
πού ήσουνα τόσο καιρό;
Γέρασα γυρεύοντάς σε
μα ίσως μόνη σου κοιμάσαι
ακόμη...

Πάρε το τραγούδι αυτό
κρέμασέ το φυλαχτό
Δώσε μου κι ένα φιλάκι
δάγκωσέ με στο χειλάκι...

Μες στο δάσος περπατώ
λύκε λύκε είσαι εδώ;
Τώρα πια δεν σε φοβάμαι
φόρα το καπέλο σου και πάμε!




***

Β’ βραβείο: «Κάρμεν» ( στίχοι: Θέμης Δημητρακόπουλος)


***

Γ’ βραβείο: «Μονόλογος» ( στίχοι: Δημήτρης Παναγόπουλος)


Παράξενα συμπλέγματα με φυλακίζουν,
βαρύ το κλίμα γύρω μου κι η θέα μου θολή.
Παράξενες εικόνες με τυλίγουν,
με δένουν στο κενό τους, με σέρνουν σαν σκυλί.

Επώδυνα βιώματα ξανάρχονται εμπρός μου,
αναστολές παρείσακτες κι αισθήματα... ενοχής.
Θα τα πετάξω στη φωτιά, μήπως και βρω το φως μου
κι απ' όλους σας τους πάνσοφους, δε μ' έπεισε κανείς.

Μη μου μιλήσεις άλλο για χαρές που ξεπερνούνε το μυαλό,
γι' απόκρυφους παράδεισους κι εκείνα που δεν είδες.
Δε βγαίνει τίποτα ν' αλλάζουμε στο νου μας σκηνικό.
Μη μου μιλάς για προσμονές, μήτε για ελπίδες.

Αμόλυντα χαμόγελα με παρασύρουν,
σε δρόμους ατελείωτους, που οδηγούν μακριά.
Βλέπω χαρές εφήμερες να πάλλονται, να σβήνουν,
μα εγώ δεν έχω ανάγκη πια, καμιά παρηγοριά.

Μη ζητάς λοιπόν να γυρίσω πίσω,
μη ρωτάς αν βρίσκονται τα πόδια μου στη γη.
Πάει καιρός που έπαψα εγώ να τα ρυθμίζω.
τώρα η πορεία χαράχτηκε, δεν έχει επιστροφή.



***



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου