[Οι κραυγές των γλάρων]

του Πάνου Καπώνη

Στιγμές στιγμές

μυθικοί γλάροι άγγιζαν τον πυθμένα

μακρυά μέσα στη θάλασσα

με τις πεταλούδες τριγύρω

στην ακτινοβολία του ήλιου.

Έπειτα ήχοι πρωινών σαλπίγγων

σήκωναν σμήνη φτερωτών

που ανταπέδιδαν το χαίρε

στο λαμπερό πρωινό

που πιτσίλιζε ο αφρός της θάλασσας.

*

Όμως μετά από σαράντα χρόνια

ένας γλάρος των Κυκλάδων

ξάφνιασε με τις οιμωγές του

και έκλεβε τα ψάρια των άλλων

γλάρων που πετούσαν αμέριμνοι

προσπαθώντας να δοξαστεί

ανάμεσα στον κύκλο που σχημάτιζαν

οι πολύχρωμοι γλάροι στη χώρα

των τυφλών ποιητών που δεν

ακολουθούσαν το πλοίο της γραμμής.

*

Έτσι λοιπόν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα

τρώγοντας παγωτό χωνάκι

δυό μαύροι γλάροι τον έδειραν

στο πεζοδρόμιο έξω απ’ τον ομφαλό

μιας ποίησης που καραδοκούσε.