[Τα ίχνη φοβάμαι]

της Γρηγορίας Πελεκούδα

Τα ίχνη φοβάμαι

κι ακροπατώ

πάνω,

στις συνήθειες

καμπυλωμένη

μέσα στις σκιές

στίς δίνες

των ονείρων

παγιδεύτηκα.

.

Κάθε φορά

που στάζει

πνιγμένα

παράπονα

και ρυτιδώνει

στη νύχτα μου

αποσυντίθενται

οι λέξεις μου.

.

Τις σκέψης μου

σου γράφω

να τις σκορπίσεις

με τον άνεμο

μου φτάνει

ένα παράθυρο

γεμάτο όνειρα.

.

Ε,,,,εσύ

τι με κοιτάς

αφουγκράσουμε,

είσαι το όνειρο

της άστεγης

ελπίδας μου

που πιάστηκε

αδράχνοντας

το βλέμμα

της απληστίας σου.

Και δεν ζητώ παρά

ένα......

Παράθυρο στα όνειρα....