[Κάποια μέρα]

Κάποια μέρα άνοιξα την πόρτα

ο δρόμος ήταν γεμάτος άνδρες

Από τότε περπατώ με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω

(ας μη ξέρουν τι χρώμα έχουν τα μάτια μου)

μ΄ αυτό μου ξεφεύγει συνέχεια τρέχει στην άσφαλτο  στα

                                        μονοπάτια τρομάζοντας τον κόσμο

Από την πολλή του πίκρα κάποτε σκαρφάλωσε με δυο σκοινένιες

                                                    σκάλες κι΄ έγινε φεγγάρι

«Ξέρεις θεία πως αυτό τον ήλιο εγώ τον  έφτιαξα;

Τον ζωγράφισα σ΄ ένα χαρτί κι΄ ύστερα αυτός βγήκε

κι΄  ανέβηκε στον ουρανό»

«Ναι αγάπη μου eterno dolore καλή σου μέρα»