Απόγευµα θλιµµένο

του Αθανάσιου Γανίδη 

Το απόγευµα το θλιµµένο αυτό

της ζωής µου

δεν λέει να τελειώσει .

Τριγυρνώ µέσα σε µιαν άηχη οδύνη

σ’ έναν άνισο ,

αδιάκοπο αγώνα µε τον χρόνο

χωρίς ελπίδα καµιά .

Τα πάντα χάνονται γύρω µου

άλλα σιγά , άλλα γρήγορα

πάω να τα αγγίξω ,

να νοιώσω ότι ζω

µα σκόνη γίνονται ευθύς

εξαφανίζονται για πάντα από µπρος µου

και δε θυµάµαι πια αν τα είδα πράγµατι

ή όνειρο ήταν και ξύπνησα

απλώς έχοντας την θύµησή τους .