Δηλώνω "Παρών"

του Λουκά Νικολαίδη 

Μέσα από δρόμους του Άλλου καιρού,

φυγαδεύω την Άδολη ψυχή μου,

για ν' αποφύγει τα Μεγαλόσχημα Πρόσωπα

και τους "Προσφιλείς" μου Εχθρούς.....

Στις διασταυρώσεις του Χαμογελαστού Ουρανού

με τους Άδειους από επιβάτες Σταθμούς

και τα σαρακωμένα τρένα,

βγάζω από τη χρυσή μου φαρέτρα

το βέλος του Έρωτα

που στάζει γλυκές Αποθυμιές

και Προσδοκίες από τα Μαραμένα μου Όνειρα,

και σημαδεύοντας,

σαϊτεύω τη ζωή μου κατάστηθα,

προτού να λιώσει και ν' αφανιστεί,

από της Σιωπής.....τα Οξείδια!

Κάθε μέρα εδώ και λίγο καιρό, θαρρώ,

πως με παρασέρνουν της Αισιοδοξίας τ' αγέρια,

κι εκεί που νόμιζα πως έχω τελειώσει,

μιά Αίσθηση παρορμητική και πρωτόγνωρη,

με κάνει να νιώθω,

κάτι το εντελώς .....Μοναδικό!

Έχω πλέον Γνώμη και Λόγο για Όλα,

και δηλώνω Πεισματικά και Απερίφραστα

πως είμαι "Εδώ" και "Παρών,"