Μια κόρη ίδια με όνειρο

του Νίκου Παππά

Μην τη σταματήσει κανένας διαβάτης στο ταξίδι της

μην την ξυπνήσει κανένας από τα όνειρά της

άσκοπα σαν όλους μας πλανιέται

άσκοπα κι έχει πουλιά στα στήθια της φυτεμένα

στολίστηκε με τον ήλιο του απερίσκεπτου χαμογέλιου της

φόρεσε την τρελή νεότητα ανθοδέσμη

και πάει...

Ποιος θα τολμήσει να ξυπνήσει τα βαθιά μυστικά της!

Ποιος θ' ανακόψει τέτοια ανέμελα βήματα;

ύπνος ανονείρευτος και παρθενικός τη συνοδεύει

πουλιά στους ώμους της και αγαλματάκια από ίσκιο

άσπρη καμέλια στο άστρο της καρδιάς

κανένα δε μίλησε κανένα δεν κοιτάζει

οι διαβάτες προσπερνούν σαν από μια λησμονημένη αδερφούλα

σε αναζητούν γιατί λείπεις σαν ένα άρωμα

σε αναζητούν γιατί δεν ξέρεις να ξαναγυρίσεις

σε θυμούνται γιατί όλα πια τα ξέχασες

γιατί δε συλλογιέσαι τίποτα και κανέναν!

Για που τραβάς; Πότε θα σταματήσεις;

Γαρούφαλα σου φεύγουν καθώς αναστενάζεις

ίσκιοι αλαφροί σου κάθησαν στο στήθος

αλαφροΐσκιωτη ξεχασμένη αδερφούλα των μικρών πουλιών

κορδέλες από λευκό δρόμο η πορεία σου

έχεις τα βηματά σου ματωμένα σαν το περιστέρι

και σε ζητούν στο σπίτι σου με ονόματα που δεν ακούς

και σε γυρεύουν να σε σταματήσουν μ' άγνωστους διαβάτες

και σε φωνάζουν με τα ονόματα της γειτονιάς

γραμμένα στα βαθειά μνήματα της ξεγνοιασιάς σου.

Υπνοβάτισσα που τρεκλίζεις απ' τους μεθυσμένους μύθους σου

τρομάζουν οι δρόμοι καθώς τους κοιτάζεις

είναι χειμώνας και το φόρεμα σου τόσο λεπτό

είναι άνοιξη και το καπέλο σου ανθίζει

τα μικρά σου βήματα μοσκοβολούν αθωότητα

τα λεπτά σου χέρια πλανιώνται πάνω σου σα μίσχοι

διψάς και δε θυμάσαι να σταματήσεις

φοβάσαι και δεν ξέρεις κανέναν άνθρωπο

κουράστηκες και δε ξέρεις να σταθείς...

Είσαι μικρή δεν πρόλαβες να αμαρτήσεις

οι ποιητές σε κυνηγούν για να σε μοιρολογήσουν

είσαι αλαφρή σαν τη μοίρα των μικρών παιδιών

είσαι ανάλαφρη και μυρίζεις σα μεγάλο λουλούδι

σε παίρνει ο αγέρας σαν κλωνάρι σα μοναχική κραυγή ποιος θα σε σταματήσει δίχως να σε προσκυνήσει;

τρομάζω μη σ' αναγνωρίσουν άλλα αδερφικά βήματα

τρομάζω μη νοσταλγήσεις τα μονοπάτια του σπιτιού σου

το δρόμο της επιστροφής που έσβησαν τα μικρά σου πέλματα περπάτα...

περπάτα ολοένα σαν το αεράκι

στο πλευρό σου συνοδεύω τους μακρινούς δρόμους σου

στα λιβάδια έχει ανθίσει η ψυχή σου

όταν ακούς όταν σου φαίνεται πως σε φωνάζουν

είναι που σε καλούν να μη σταθείς

είμαι κι εγώ που σε τραβώ απ' το χέρι σου για πέρα..