Ασφόδελοι

της Φωτεινής Κουφογάζου 

χανόμαστε σε δρόμους μυστικούς

εκείνους που η καρδιά μονάχα ξέρει

τη λύτρωση γυρεύουμε κι ασκούς....

του Αίολου η ψυχή μας να μαζεύει

τα λόγια μας σε ύστερες διαδρομές

παιδεύουν του μυαλού τα κρύα βράδια

λεπίδες γίνονται ...αστραφτερές

ασφόδελοι μοναχικοί φωτίζουν τα σκοτάδια

πλευρίζεις πάλι της ζωής το φως

γεννήθηκες μεμιάς να σημαδεύεις

λέξεις νοήματα βαθιά και πως

λίγο ν' αγγίζεις μη θαρρείς θα δραπετεύεις

αν έλαχε για λίγο να σε δω

σα φεγγοβόλο αστέρι που θεριεύει

νόβα κι η έκρηξη που καρτερώ

                                                    εξαπολύειται, τα βέλη αυτή μαζεύει

αστείρευτη η γνώση που ζητάς

φτιάχνεις συνέχεια μια καινούρια θεωρία

γνέφεις τον άνεμο τα σύννεφα σκορπάς

και ξαναγράφεις τώρα εσύ την ίδια ιστορία

σε παίρνει χρόνο να κοιτάς τον ουρανό

μετράς των άστρων τις πορείες με σαγήνη

πως έλαχε σε σένα απορώ

με στίχους να ποιείς και με γαλήνη!