[Θέλω την φίλην φθισικήν...]

Θέλω την φίλην φθισικήν, άσωμον, στάκτην, κόνιν,

άνεμον επιθάνατον, φάσμα, αθανασίαν,

αυτήν να έχω αδελφήν και αδελφή μου μόνην,

αλλ’ όχι και νυμφίαν μου, αλλ’ όχι και νυμφίαν.

[...]

Ω, ποία, ποία ηδονή, ω! ηδονή οποία!

αμφότεροι ρεμβάζοντες να βαίνομεν στο μνήμα·

και να συναποθάνωμεν, οποία ευτυχία!

αύτη να κόπτη το εμόν, κ’ εγώ αυτής το νήμα!

Το κάλλος δεν το αγαπώ, δεν αγαπώ το κάλλος,

οπόταν είναι υγιές, οπόταν έχ’ υγείαν·

πας άλλος ας το αγαπά, ας τ’ αγαπά πας άλλος,

τ’ αηδιάζω εντελώς, μοι φέρει αηδίαν.