Γιατί τα τάλαρα τα λένε τάλαρα

 του Ανδρέα Λασκαράτου 

ΟΝΤΙΣ έπλασε ο Θειός την Οικουμένη,

το Ληξούρι, και τόσους άλλους τόπους,

είπε στο νου του: Ά! τώρα δε μου μένει

πάρι να πλάσω, γε μου, και τσ᾽ αθρώπους».

Κι εκεί που κράταε τον Αδάμ στερνόνε,

του᾽ πε : «Συ να᾽ σαι, Αδάμ, το ζώ᾽ τω ζώνε!

«Ήγουν, να᾽ σαι καλύτερος απ᾽ όλα,

να᾽ χεις το γάιδαρο από κάτουθέ σου,

να θρέφεσαι μπαρμπούνι και τριόλα,

να᾽ ναι οι λαγκάδες όλες εδικές σου·

Οι σκύλοι ταπεινοί να σε υπακούνε,

και για σένανε οι κότες να γεννούνε».

«Βάνω στην εξουσία σου τα σπανάκια,

αν θέλεις να τα κάνεις τσιγαρίδι·

για σένανε φυτεύω ραπανάκια,

εσύ να τρως το μήλο και το απίδι.

Όλα ναν τα᾽ χεις χώρις να κοπιάζεις,

και σ᾽ αγαπάω πολύ, γιατί μου μοιάζεις»

«Σου χτιώ στο περιβόλι μου παλάτι

μ᾽ όσα καλά η θεία μου Πρόνοια δίνει·

και να τρως το καλύτερο κομμάτι

χώρις να σου στοιχίζει ένα φαρδίνι.

Μα έτσι κιόλα ζητώ σου, κυρ Αδάμ μου,

να μη ᾽γγίξεις ποτέ τα τάλαρά μου !»

«Είν᾽ το ξύλο της γνώσεως τα χρήματα,

κι όποιος τα᾽ χει, έχει γνώσι, είν᾽ προκομμένος,

όμορφος, έχει χίλια προτερήματα,

είναι απ᾽ όλον τον κόσμο παινεμένος,

παντού επιθυμητός... μα είν᾽ και φαρμάκι

που κάνουν την ψυχή πηλό οχ τ᾽ αυλάκι».

«Μην τ᾽ αγγίξτε, γιατί θε να γνωρίσετε

το βουλιασμό της αθωότητός σας,

και πλέον δε θα μπορέσετε να ζήσετε

ευτυχισμένοι στον παράδεισό σας.

Τα᾽ φτιασ᾽ ο Διάολος, κι είναι διαολεμένα.

Άστε τα εκεί. Του τα᾽ χω αμαχεμενα»

....