Το φίλημα

του Γεωργίου Χ. Ζαλοκώστα

Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη,

και την αγάπησα πολύ, -

ήμουν αλάλητο πουλί,

δέκα χρονών αγόρι.-

 Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ' ανθισμένα,

- Μάρω, ένα λόγο θα σου πω,

Μάρω, της είπα, σε αγαπώ,

τρελλαίνομαι για σένα.-

 Από τη μέση με άρπαξε, με φίλησε στο στόμα

και μούπε: -για αναστεναγμούς,

για της αγάπης τους καϋμούς

είσαι μικρός ακόμα.-

 Μεγάλωσα και την ζητώ... μ' άλλον ζητά η καρδιά της

και με ξεχνάει τ' ορφανό...

εγώ όμως δε λησμονώ

ποτέ το φίλημά της.