Οκτώβριος

του Μίλτου Σαχτούρη 

Στο ταβάνι σχήματα τριαντάφυλλα

και σχήματα αράχνη

τα φώτα κίτρινα θαμπά σκοτεινά

μεγάλα ψάρια στους πράσινους βαθιούς τοίχους

καρφωμένα

αίμα

τρύπιες κουβέρτες και σπασμένα τζάμια

η βροχή

και ξάφνου μέσα στα χέρια μου τα μαλλιά της

το σώμα της και τ’ ανοιχτό στόμα της

μακριά βαθιά πάνω στο βουνό

Το μυαλό μου κουρασμένο

κι ο αγέρας διάφανος σαν κρύσταλλο

ρολόγια πέφτουν ολοένα και

σπάζουν πάνω στο πλακόστρωτο

σήμερα ο αγέρας δυνάμωσε ακόμη

απ’ το παράθυρο βγήκε ένα χέρι

μες στον καθρέφτη φάνηκε έν’ άλλο χέρι

έδερναν τα μεσάνυχτα

μακριά ακουγόταν ένα βογκητό

Όλα όσα βλέπω

τα παράξενα σπίτια μού θυμίζουν εσένα

η νύχτα μού θυμίζει εσένα

ένα μικρό παιδί που κλαίει μου θυμίζει

εσένα

κι ο τάφος μού θυμίζει εσένα

τα ψάρια τα λουλούδια μού θυμίζουν εσένα

όλες οι φωτογραφίες όλα τα χρώματα

όλα μού θυμίζουν εσένα

κι όλα τ’ αγαπώ για σένα