Η φλόγα ( 5 ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή) του Νεόφυτου Παπαλαζάρου

Mη με σκοτώνεις

Tώρα που το χαμόγελο έσμιξε στα χείλια μου,

μη με σκοτώνεις,

γιατί κομμάτια κι αν γίνω, θα ανασυγκροτούμαι,

και σαν φάντασμα θα πλανιέμαι,

διαπερνώντας βουνά και κάμπους που

τα μάτωσε η οργή μου,

σε πολιτείες και χωριά, που σαν σίφουνας

διαπερνά ο θυμός μου.

Tώρα που πήρα το άπειρο ύψος μου

μη με σκοτώνεις.

Πράξη επί σκοπού

Mε θυμό με κοιτούν οι νεκροί μου,

ντυμένοι στ’ άσπρα τους πουκάμισα,

βαμμένα στο αίμα.

Στην επέτειο του πρόωρου τους χαμού,

επιλέξαμε να τους σκοτώσουμε ξανά και ξανά,

χωρίς ντροπή, μα προπάντων χωρίς μνήμη.

Tο βλέμμα τους λυγίζει σίδηρο και μεις

αδιάφοροι κοιτάμε στο πουθενά.

Ξενομανία

Τη θέση του δοντιού που πέφτει,

την γεμίζουμε μ’ ένα δόντι χρυσό

και στο βραδυνό μας περίπατο,

δεν βγαίνουμε χωρίς χρυσά δακτυλίδια,

πανάκριβα σκουλαρίκια

και ρούχα ξενικά.

O χωρισμός

Tο φεγγάρι απόψε είναι πιο φωτεινό,

λες και μας στέλνει

το στερνό του αντίο,

στ’ ατέλειωτα βράδια του αναπόφευκτου χωρισμού,

αγγελιοφόρος μιας μακρινής αγάπης.

Θύμησες

Γράψε ένα στίχο,

τόσο δα, που να χωρά την αγάπη μας.

Γράψε ένα στίχο,

γι’ αυτά που είχαμε και μας τα πήραν,

γι’ αυτά που τόσο αγαπήσαμε

και μας τα κατάστρεψαν.

Γράψε και για το φεγγάρι,

που δεν θα φωτίσει πια

                τη φτωχή μας γειτονιά.