[Και μήν αφήνεται]

Και μήν αφήνεται

τ΄όνειρό μου

στα αφροκύματα,

στούς ανέμους,

ελάτε εδώ,

με τα ωραία

μάτια σας

με τα κορμιά σας

ευγενικά

να λυγίσεται

τα στήθη σας

σαν οργισμένος

ουρανός

που ξεχιλίζει

απ΄το βαθύ

που αντιστέκονται

και σπάνε

οι φτερούγες μου

επειδή,

αγκάλιασα

τους Ήλιους

στην άβυσσο

που θα με πάρει.