Θροίσματα του Σκοταδιού ,,,ποίηση του Λουκά Νικολαίδη

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

  Ο φίλος ποιητής Λουκάς Νικολαίδης, συνεχίζει με το γνωστό του ύφος να συνθέτει τις ποιητικές του μελωδίες. Στα τέσσερα ποιήματα που ακολουθούν  ταξιδεύουμε μαζί του σε εικόνες που με λυρισμό και συναίσθημα αποτύπωσε η πένα του.

Πότε αισιόδοξος:…. της Αισιοδοξίας το άτι θα ιππεύσω…

Πότε ονειροπόλος και κλειδοκράτορας των ονείρων: Ένθερμος Εραστής ονείρων, θα παραμένω όσο ζω, ταξιδευτής της Φαντασίας μου Μονίμως….

Άλλοτε με μια διάθεση απολογητική, θεωρώντας ότι εκπλήρωσε το χρέος του: Εδώ και Χρόνια Πολλά,

ζω Ταπεινά,

πασχίζοντας να εξαγνιστώ…

και τέλος με την ελπίδα κοπίδι να πορεύεται μέχρι το έσχατο τέλος:… αρκούμαι στην λιτή Υπομονή,

προσδοκώντας Αναστάσιμες Ώρες!

Αυτό που διακρίνεται είναι μια θλίψη και ένας πόνος  που διαπερνούν τους στίχους τους και αποτελούν βαρύτατα φορτία που καλείται να σηκώσει ο ποιητής. Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με την:....Πρόκληση της Παρακμής.. και πως υπάρχουν :..Τύραννοι και Ενοχές ....που ταράζουν την ζωή του, γιαυτό και θα πρέπει να ορθώσει ανάστημα και να τρέξει να ξεφύγει.  Ο δρόμος προς το φως είναι το ζητούμενο. Ο ίδιος σοφά αναφέρει:..... βαδίζω μόνος προς τον Ήλιο..

Θροϊσματα του Σκοταδιού

Καθώς η Σκοτεινιά απλώνει τη Σκιά της,

τα Αγεροθροϊσματα του Σκοταδιού,

μοιάζουνε θαρρείς,

με μικροθεών το κλάμα,

που αξάφνου την εξουσία τους εχάσανε,

ταξίματα θνητών,λιβανωτούς και ύμνους!

Και είναι αυτό,

μιά Πρόκληση της Παρακμής,

απρόσμενη  γι αυτούς,

που τους Εαυτούς τους μόνοι τους,

σε θρόνους θεϊκούς, τους έχουν ενθρονίσει!

Σφαλίζω τα μάτια μου με το στανιό,

και αναζητάω όνειρα να δω,

που μέσα σ' αυτά....να Υπάρχω!

Όμως Τύραννοι και Ενοχές,

και εικόνες μισοφώτεινες- χλωμές

γεμάτες με ρυτίδες,

τον ύπνο μου....ταράζουν!

Γι αυτό, της Αισιοδοξίας το άτι θα ιππεύσω,

σε στράτες Λευκές θα πορευτώ,

και όταν κουραστώ,

στο πρώτο ξωκκλήσι που θα βρω,

ένα Αγιοκέρι κίτρινο θ' ανάψω,

τα παγωμένα μέλη των Αγίων.... να ζεστάνω!

****

Πάλι Απόψε...

Πάλι Απόψε ονείρατα στεγνά,

σαν αλαφρόπετρα ενός Αινίγματος,

άψευστα  αποκυήματα της Φαντασίας,

στον ύπνο μου με τριβελίζουν...

Θάλασσες, Ποτάμια, Κάβοι και Βουνά,

σαν συρφετός περνούν από μπροστά μου!

Κι όμως, είναι σημάδια της στιγμής,

που καθώς θ' ανοίξουνε τα μάτια,

όλα θα έχουν γίνει στάχτη!

Κι Εγώ, των ονείρων μου Ιχνηλάτης,

και Ένθερμος Εραστής ονείρων,

θα παραμένω όσο ζω,

ταξιδευτής της Φαντασίας μου Μονίμως!!

****

Θα αποτυπώσω τη ζωή

Εδώ και Χρόνια Πολλά,

ζω Ταπεινά,

πασχίζοντας να εξαγνιστώ,

πάνω στη θαλασσινή διαφάνεια

και στα νερά της Καλοκαιριάτικης στέγνας.

Ξεχωρίζω τις Αισθήσεις από την Ομοψυχία,

και βαδίζω μόνος προς τον Ήλιο.

Πάνω στο Άσπρο σεντόνι

που απλώνεται πάνω απ' την πόλη,

αύριο, θ' αποτυπώσω τη ζωή

με κόκκινα,πράσινα και γαλάζια χρώματα,

και ένα λευκό επάνω στο Άσπρο!

Και γύρω- γύρω,

θα ζωγραφίσω 

Ανάσες Αδύναμες και...Ύποπτα Χνάρια.

Εκείνη την ώρα ένας μπόμπιρας,

με την Ρομφαία του Αρχάγγελου

θα φοβερίζει Υποτιθέμενους Εχθρούς,

κι Εγώ, θα τον θαυμάζω!!

***

Πίσω από τα τείχη της Σιωπής

Τούτη τη φλύαρη Νύχτα,

στ' αποκαϊδια της Χαράς,

χορογλεντούν των ονείρων οι εμπόροι!

Στους ρυθμούς των σφυγμών μου,

αισθάνομαι τον Χρόνο να κυλά

στους δικούς του ρυθμούς....και Αδιάκοπα!

Πίσω από τα τείχη της Σιωπής,

η Ύπαρξη προτρέπει τις Στιγμές,

ν' ανταγωνιστούν με καλπασμό Ατιθάσευτο,

την Αιώνια Προσδοκία....

Με τον Ανάλαφρο κυματισμό της ψυχής μου,

παραμερίζω τα "Θέλω" μου

και τα φορτία της Πλάνης,

και αρκούμαι στην λιτή Υπομονή,

προσδοκώντας Αναστάσιμες Ώρες!

Η Αυγή μου χτυπάει την πόρτα,

και μιά Καινούργια Ημέρα... φεγγίζει!!