ένα σονέτο για το Λορέντζο

κι αν πέρασε καιρός, εσύ δε λησμονιέσαι

ένας αγέρας ήσουν, της ζωής το φως

που άφησε τη λάμψη του να βλέπω πώς

τα βράδια στα κρυφά με συλλογιέσαι

μαργώνουν τα πουλιά στην καταιγίδα

φωλιάζουν μόνα, μες στον κρύο το βοριά

παράξενη σαν πέφτει τώρα καταχνιά

μαζεύει ο ήλιος τη στερνή αχτίδα

η άνοιξη απρόσμενα θα ντύσει

διαβαίνοντας το δρόμο το μακρύ

τα λούλουδα του μάη μας θα βάψει

μοσκοβολιά θ' απλώσει, θα σκορπίσει

σαν πέπλο μες του κάμπου τη γιορτή

το δάκρυ το στερνό τώρα να πάψει.