Σαν απο κρινου το λευκο
στα ματια σου σταλαζει
κι’ αχνα το χειλι αρπαζεται
στου ροδου τη πυραδα.
Τ’ ασημι ακροδενεται
με των μαλιων τις ακρες
κι’ ηθλιψη φευγει ντροπαλα
μπρος απ’ την ομορφαδα.
Πουλια τα χερια σου,μικρα
την πικρα κανουν χαδι
και κλαιω τις ωρες τις κακες
στης μοναξιας τακαστρα.
Θανατου πεταρισματα
φυγετ’ απο κοντα μου
κι’ απλα δως μου ζωες να σ’ αγαπω
ψυχες να σου χαριζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου