Κάπου κάπου κοιτούσες για λίγο ήλιο, τόσα χρόνια ρημαγμένος/ στις λακιές του προσώπου σου, μετρούσες χρόνια και πληγές/ ό,τι στην ψυχή σου μέσα χάνονταν, στη φωνή έδινε τρέμουλο κι αγωνία/ έφτανε η ώρα να πεις κουράγιο στον καθρέπτη σου, για ό,τι έμεινε πάνω του/ μια εικόνα παλιά φαγωμένη, σχεδόν αναλώσιμη πια για αλλαγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου