Η ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Κι εκεί που όλα φαντάζουν μαγικά

από το απέναντι παράθυρο του λεωφορείου:

« η πρωινή δροσιά, τα δέντρα τα μοναχικά

οι λαξευτές βουνοκορφές του μυθικού Παγγαίου

η ευστροφία του ήλιου του ανυπόταχτου…»

τραβάει, αίφνης, η κυρία - κατά τ’ άλλα - την κουρτίνα

και χάνονται όλα μονομιάς στο κίτρινο πανί της.΄

- Τι αγένεια κι αυτή να σου στερούν

την πρώτη ύλη της ποιήσεως, δίχως

μια - τόση δα- συγνώμη, μιαν απολογία!

Κι αν το ατόπημα βάρυνε μία κοπελίτσα, ίσως

και να ’δινα λιγάκι τόπο στην οργή, να συγχωρούσα.

Μα τώρα κάθομαι άπραγος, δίχως το θείο

αγνάντεμα, χωρίς αισθήματα, με μόνη

εκδικητική ευχαρίστηση τον λαμπερό ιδρώτα

που ενοχλεί αφάνταστα κι εξευτελίζει

το, ούτως ή άλλως, άθλιο της …κυρίας μακιγιάζ!