ΜΑΡΑ

Γέρνεις τρυφερά πάνω στο στήθος μου

πλάσμα της νύχτας φαίνεται πως μοιάζεις

με τη θλίψη μου και με αγκαλιάζεις

με τον τρόπο που ξεσπά το ήθος μου.

Το στήθος σου αργά αποκαλύπτεις

με το γάλα σου ραίνεις τις πληγές μου

πλάσμα της νύχτας τ’ όνομά σου πες μου

στο σκότος ταξιδεύουμε μιας κρύπτης.

Το χορό μας δε θέλεις να τελειώσεις

συγκινημένη μέσα μου κουρνιάζεις

αυτό που με βουρκώνει θες να λιώσεις.

Τη ζέστα που θεριεύει στα μαλλιά σου

στην ψυχή μου ακίνητη σταλάζεις

το ποίημά μου παίρνει τ’ όνομά σου