«Κι αν
παραμένει κάτι
Που δεν είν’ άνεμος, και μήτε ύφαλος, και μήτε
θάλασσα,
Το ξέρω ότι εσύ θα είσαι [ποίηση], και νύχτα
ακόμη,
Η βυθισμένη άγκυρα, τα βήματα
Που
σκουντουφλούν πάνω στην άμμο, και τα
ξύλα
Που μαζεύουμε και η σπίθα κάτω
Απ’ τα
βρεγμένα ξύλα και, ενόσω ακόμη ανήσυχοι
Κοιτάζουμε τη φλόγα που διστάζει,
Η πρώτη κουβέντα μετά από μια μακρά σιγή,
Η πρώτη φωτιά που παίρνει πάλι κάτω εκεί,
Στον πεθαμένο κόσμο».
Yves Bonnefoy Ποιήματα, μτφ. Μάρκος Καλεώδης, εκδ. Περισπωμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου