Η μαργαρίτα

Σε μιά ΄Ανοιξη

που λες και από Ασήμι αναβλύζει,

κατάστηθα στης ραγισμένης πέτρας τη ρωγμή,

σε Απόλυτη Σιωπή,

μιά μαργαρίτα ξανθοκίτρινη ανθίζει,

και ένα Απείθαρχο ριπίδι αγεριού,

επάνω στο κορμί της ξαποσταίνει,

ενώ ο ΄Ηλιος,

πάντα χαμογελαστός,

σαν ΄Ενας από τον ΄Ολυμπο Μικρούς Θεούς,

την λούζει με το Φως Του....

Και η Γη,

σαν μάνα Στοργική,

τριγύρω απλώνει Ομίχλες,

μήπως και μείνουνε οι Χλόες Της Αμόλευτες,

από του Σούρουπου το Χλωμοκίτρινο σεντόνι!

Και, κάθε που έρχεται η Νυχτιά

κι η Πράσινη Αρμονία βουβαίνει,

η μαργαρίτα το κεφάλι της στο πλάϊ γέρνει,

για να μην της τυφλώνουν τα μάτια,

των Αστεριώνε ....το Φως!