Με ένα κερί συντροφιά

Μπλεγμένος ανάμεσα σε χρώματα,

υποθέσεις και ίσκιους,

βαδίζω στης ομίχλης τη στράτα,

σε μιά γειτονιά,

που ΄περνάει δύσκολες ώρες η Ελπίδα.

Ψάχνω με μανία να βρω

της Αγάπης το Φονιά,

κι ένας Φόβος βαθύς με κυριεύει,

μη τάχατες όντας μόνος μου χαθώ,

σε γκρίζα μονοπάτια....

Όμως Απόψε,

με ένα κερί για συντροφιά,

νιώθω πιά, πως δεν φοβάμαι,

γιατ' είναι τούτο το κερί

της Μοναξιάς το αντίδοτο,

μακριά από του Θάνατου τη σκέψη.

Μιά φευγαλέα αίσθηση μου λέει,

πως πίσω θα γυρίσω το πρωϊ,

αφού το δράστη θα έχω αφανίσει,

και οι παλάμες μου οι δυό,

από Χαρές θάναι γεμάτες.