Οι Αλέκτορες δεν εφωνήσανε

 Οι αλέκτορες δεν εφωνήσανε,

ούτε καν για μιά φορά,

κι αίφνης,

χαθήκανε οι προσκυνητές,

από τον Άθω της Αγάπης.

Η Ανατριχίλα απ' την πνοή

του παγωμένου αγέρα,

σκόρπισε απλόχερα Απόγνωσης χολή,

και η αρμάδα της Σελήνης  γιόμισε,

τον κάμπο με συντρίμμια.

Σβήνουνε τ' άστρα  αργά- αργά,

και από εδώ και στο εξής,

ότι μας πουν τα....ΠΡΕΠΕΙ.

Θα μείνουν οι Αναμνήσεις Ορφανές,

και μεις, στην αηδία θα ζούμε και στο Μίσος,

κοιτώντας Άφωνοι κι Εκστατικοί,

την Μπρούτζινη Σελήνη.

Είθε, αυτό που πρόκειται ναρθεί,

να μη βρεθεί μπροστά μας!

Ζούμε πιά δίπλα στον γκρεμό,

έτοιμοι...για το Μεγάλο Άλμα!

Βλέπεις, οι αλέκτορες τούτη τη φορά,

δεν επρολάβαν να φωνήσουν τρις,

παρά φωνήσαν  μιά φορά, για το κροτάλισμα

της μπόρας....που ερχόταν!