ταραντέλα...

οι σκέψεις νότισαν της Κυριακής τα όνειρα

σα φευγαλέο ψέμα, αψεγάδιαστο, ωραίο

τι κι αν χαθήκαμε εμείς στα περιθώρια

μένει του βάθους μας το πέρασμα, μοιραίο

στης πόλης μέσα τα στενά και τα δρομάκια

γυρίζω άσκοπα τις ώρες του μεσημεριού

σ'ένα καφέ 'κεί στης Ροτόντας τα πλακάκια

ξυστά το παρελθόν, της θάλασσας μπουρού

σκόρπιοι οι άνθρωποι,μυρμήγκια πηγαινέλα

ένας παλιός Βαρδάρης καθαρίζει το μυαλό

φθινόπωρο που πάλλεται χορεύει ταραντέλα

και η καρδιά σου άρχισε να νοιώθει Βατερλώ..