Θ' ανοίξω το παραθύρι μου

Απόψε, νύχτα με Πανσέληνο,

ντυμένος με ενδύματα λευκά,

θ' ανοίξω το παραθύρι μου,

και μαζί με το σπέρμα του φωτός,

θ' αφήσω να εισβάλει αφορολόγητη

της Αρνησιάς μου η Απορία...

Με ίχνη Αντοχής

και με την Τόλμη μου δοκιμασμένη,

ένα ΟΧΙ τεράστιο θα πω,

στου Πάθους....την Αρρώστια!

Κι ύστερα τους στίχους μου

περήφανους θ' αφήσω ν' αλαργεύουν,

σαν τα κοψόφτερα γλαριά

σε ποντοπόρα φορτηγά,

και, όπου αυτοί νομίζουνε,

εκεί...ας απαγγιάσουν...

Κι όταν ο Λογισμός μου κουραστεί

την ώρα που η Νύχτα θα νυστάζει,

τότε θα μπω θριαμβευτής

στην φαντασία των Πουλιών,

μήπως και μοιραστώ την Ευτυχία τους

με τ' αγριολούλουδα του δάσους....