ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Όλα στη θέση τους τα βρήκα

ανέγγιχτα,

και το κλειδί της ξύλινης πόρτας

στη λησμονιά σκουριασμένο.

Δεν άντεξες να δεις τον πόνο

στο τσιμεντένιο κρεββάτι ξαπλωμένο .

Γέμισε η αυλή τσουκνίδες σιωπής

και στην άκρη λυγισμένη

από δίκαιη περηφάνια

μια παπαρούνα που προσευχόταν.

Όλοι μαζί φύγαμε ακουμπώντας

τη λύπη μας στη χαρά σου.