Στη γύμνια των Αιώνων

Στη γύμνια των Αιώνων,

ξημέρωσε και πάλι Κυριακή,

κι ο ΄Ηλιος που το Σκοτάδι εκφυλίζει,

του Ουρανού τον Γαλάζιο Θόλο κοκκινίζει,

ενώ, Ευλογάει το Νησί κι Ολάκερη την Κτίση!

Ξημέρωσε και πάλι Κυριακή,

κι ενώ ο ένας Αιώνας φεύγει,

ένας ΄Αλλος Καινούριος...Ανατέλλει.

Και μέσα σ' αυτόν τον κουρνιαχτό,

οι Απουσίες Πάμπολλες,

αλλά και Αισθητές,

όμως,η Φύση Πάντοτε Παρούσα,

γιά να μετράει Ελπίδες,Πληγές,Ευθύνες κι Ενοχές,

που είναι στον κόρφο Της κρυμμένες!

Στην Απέραντη Θλίψη του Φωτός

και στην Ευδαιμονία της ΄Αγνοιας και της Λήθης,

βήματα Σκόρπια στον δρόμο χάνονται,

προσπαθώντας το Αδύνατον...να πλησιάσουν!

Και ο ΄Αμοιρος ο ΄Ανθρωπος στη μέση

με ένα μπουκέτο Καταχνιές στο χέρι

και με μιά Σκέψη σαν λίμνη Παγωμένη,

Συνήθισε πιά ν' ακολουθεί

κάθε Μεγάλη Κυριακή....τον ΄Ιδιο Επιτάφιο!!