[Σε συνήθησα τόσο..]

Σε συνήθησα τόσο

φωνή

να σκεπάζεις μορφή

παλλόμενη

στοχασμούς.

Μα πιό πολύ ξέρεις

όταν το όνειρο

πλατύνεται

κι ο έρωτας μάζα

εγώ συρικνώνομαι

λιγόντας

σέρνομαι

σ΄αυτόν τον κόσμο.

Μα!

πάλι εσύ

ξανά φουντώνεις

κι αγκαλιαζόμαστε

σ΄ένα δρόμο

που κουλουριάζεται

φιδίσιο

στα πόδια μου.