Νικολαίδης Λουκάς: Απλώνω τη σκέψη μου στο πάπλωμα των πιό παλιών μου στοχασμών, κι αφήνω το φως τους ανοιχτό την ώρα που φτιάχνω Προσευχή, μη τάχα και τ' όνειρό μου σβήσει.

Καθώς σωπαίνουν τα νερά

Καθώς σωπαίνουν τα νερά,

αστέρια στο στήθος μου ανθούν,

και στο ανάβλεμμά μου άξαφνα,

ο ΄Ηλιος ανατέλει!

Αφήνω τη Χαρά μου απαλά

τον ΄Ηλιο ν' αγκαλιάσει,

και εύχομαι " Καλή Νυχτιά,"

στην μπρούτζινη Σελήνη.

Του Αιγαίου μία αιθρία θαλασσιά,

στα κοντινά νησιά ξυπνά,

λεπτές ευαισθησίες....

Κορίτσια που ερωτεύονται

μπροστά σε γυάλινους καθρέφτες,

σείονται και λικνίζονται

μέσα στα όνειρά τους,

και με μιά ποίηση ανέμελη- αμέριμνη,

τη νιότη ξεφυλλίζουν...

Καθώς σωπαίνουν τα νερά,

μιά αίσθηση Ατίθαση

έρχεται και γίνεται Ζωή,

Χαρά, Αγάπη, Ελπίδα!!

Φαινόμενα

Αφουγκράζομαι τις πατημασιές μου στο κενό....

Ένα κενό, που Άθελα με καταπίνει....

Ψάχνω γιά χνάρια εποχής,

και ερωτεύομαι τη Μαγεία του Αγνώστου...

Μέσα μου λαμποκοπάει η ΄Ανοιξη,

κι ανατριχιάζω,

κάθε φορά που η Ανατολή μου,

ανταμώνη με την Δύση!

Φαντάζομαι τα χείλη του Καλοκαιριού,

την ώρα που ασπάζονται το χιόνι...

Γύρω μου ρολόγια Αεικίνητα,

μετράνε χρόνια Ανάπηρα,

και οι Νίκες διαρκώς,

εξαγοράζουνε τις ΄Ηττες!

Αναρωτιέμαι,

γιατί την Αλήθεια συνεχώς αποζητώ,

αφού η Θεία Θέμιδα,

ψάχνει τους Ψεύτες της να βρει,

γιά ν' Αθωώσει Ενόχους!!

Η Απελπισιά,

μοιάζει με ύφασμα χοντρό

που πλέκουνε οι Σιωπές,

τις δύσκολές τους νύχτες,

και η Μελαγχολιά,

Βουβή μα Τρυφερή,

τρυπώνει από Μυστικές Χαραματιές στο Νου,

κάτι ώρες Φθινοπωρινές- Στυφές,

και τότε... μ' εκδικείται...

Ο ΄Ηλιος βρέχει ακτίνες

Ο ΄Ηλιος βρέχει ακτίνες,

κι Εγώ, χωρίς Ασπίδα και Γυμνός,

τις νοιώθω σαν βέλη Τερπνά!

Μου χαμογελάει η θάλασσα,

και πιό κείθε η Μοναξιά,

χαϊδεύει...τα σπουργίτια!

Μιά λουρίδα Χρόνου πέφτει,

κι αυτομάτως ψηλώνει το ΄Ελατο!

Ένα χαμογέλι ανθιών

κλείνει το χάσμα του βράχου,

και δυό χέρια Ασημένια,

χαϊδεύουν της κληματαριάς τη φυλλωσιά.

Της Κουκουβάγιας το κρώξιμο

σκίζει της νυχτιάς την παγωνιά,

και επιστρέφει στη βάση του,

βουβό και πληγωμένο!

Σε κάποια από τις Εφταετίες μου,

κάτω από ίσκιους κάθομαι,

και Σοφός πασχίζω γιά να γίνω!!

Σε μιάν άλλη Εφταετία μου,

νοιώθω να παρελαύνουνε Σκιές

μπροστά απ' τον καθρέφτη μου,

και με το χιονισμένο χέρι μου,

σκορπάω Αστερόσκονη και Στίχους.

Αρχή Μαγιού

Αρχή Μαγιού,

το Αγιόκλιμα και πάλι ανθίζει,

ενώ στην κάθε μιά καρδιά

ενα παράθυρο ανοίγει,

μονόδρομος Λύτρωσης κι Αποθυμιάς,

γιά ένα φιλί που καρτεράει...

Απλώνω τη σκέψη μου στο πάπλωμα

των πιό παλιών μου στοχασμών,

κι αφήνω το φως τους ανοιχτό

την ώρα που φτιάχνω Προσευχή,

μη τάχα και τ' όνειρό μου σβήσει.

Απ' το πρεβάζι του παραθυριού

στον κήπο αγναντεύω,

το Στάρι με τη Χλόη ν' αγκαλιάζονται,

κι ένα Χρυσάνθεμο πιό εκεί,

να ερωτεύεται...τον Μάη!

Αρνούμαι να μιλήσω...

Σε χρόνο ΄Υποπτο και Μυστικό,

που το Φως, το Σκοτάδι, ο Αγέρας  κι η Βροχή

ζυμώνονται με τη Φωτιά,

εγώ, Αρνούμαι να Μιλήσω!

Τα Φλύαρα ταξίδια σιώπησαν κι αυτά,

καθώς τα τρένα ακινητοποιήθηκαν,

σκουριάζοντας στους Πεθαμένους Σταθμούς,

όπου ο ΄Αμοιρος ο Σταθμάρχης

μάταια χτυπάει το καμπανάκι

της τελευταίας αναχώρησης,

ενώ συγχρόνως πασχίζει,

να πουλήσει εισητήρια σ' ένα πλήθος Ανθρώπων,

που μπλεγμένοι σε ΄Ονειρα, Υποθέσεις και ΄Ισκιους,

τον προσπερνούν Αδιάφοροι,

και χάνονται στην Ομίχλη των Δρόμων...

Και όλ' αυτά,

την ώρα που ένα Λευκό μικρό Περιστέρι,

βγαίνει Αψηλά στην κορφή του βουνού,

γιά να φέρει τον ΄Ηλιο,το Γέλιο,

κι ένα Τραγούδι Αγάπης  Γαλάζιας,

όπως το χρώμα τ' Ουρανού και του Ορίζοντα!

Θάθελα να ξαναγεννηθώ

Πολλές φορές,

τις ώρες τις Μεταμεσονύχτιες,

αισθάνομαι ένα ρίγος,

καθώς μ' ένα κεράκι συντροφιά,

στης Μοναξιάς και της Απόγνωσής μου τον καμβά,

κεντάω Πόνους Ψυχής και Αγωνίες...

Όμως, τούτη τη Νυχτιά θα τόθελα πολύ

να γεννηθώ ξανά

από τους ίδιους τους Γονείς,

στο ίδιο το Πατρικό μου Σπίτι!

Ν' αρχίσω μιά ζωή απ' την Αρχή,

ενάντια στους Σύγχρονους Γυπαετούς,

και μακριά από Ανερμήνευτους Χρησμούς,

και Μουχλιασμένες Ψαλμωδίες!

Ξέγνοιαστος να ζω στην αγκαλιά του ΄Ανεμου,

και να μην κράζω πιά " Παρών"

στα προσκλητήρια του Τρόμου...

Παρθένες ως το Τέλος μου

να είναι οι Χαραυγές,

και να πνιγεί στη Τελευταία μου Χαρά,

η Δύση της Φωνής μου.