[είμαι στα δώδεκα μου χρόνια]

   είμαι στα δώδεκα μου χρόνια

και κάτω απ’ το μπαλκόνι μου

απλώνεται η πλατεία

με χίλια δυο αυτοσχέδια παιχνίδια

μια ανοιχτή αγκαλιά

και μια αιωνιότητα

   στα μέγαρα τριγύρω

σκορπίζει αχτίδες ο ήλιος

με κρότο ανοίγουν τα παντζούρια

για να χαμογελάσουν τα παράθυρα

ακούγονται φωνές παιδιών

πατίνια και ποδήλατα

το ανοιξιάτικο ξημέρωμα

ηχεί στα καλντερίμια

μοσκοβολάει στο χώμα

   όλα είναι σπίτι, φίλοι, γειτονιά

το αύριο είναι τώρα

κι όλα είναι φως

 (από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα, 2014)